Jeep safari
Door: leanne
20 Januari 2013 | Cuba, Banes
Omdat we toch nog enigszins last hebben van jetlag en Suzanne van een soort buikvirus is opstaan om 7 uur niet zo'n probleem. Ontbijten in Cuba kan veel en uitgebreid (toast, eieren, verse omeletten, jus, gepocheerde eieren, gekookte eieren , worstjes, uitgebakken spek, bonen, yoghurt, fruit, pancakes etc ect). Bewapend met een aantal bananen, paspoort, vooral geen witte kleren en rijbewijs werden we om tien voor acht opgehaald met de bus voorzien van een Duitse sprekende en een Engels sprekende Cubaanse gids. ca 12 medereizigers waarvan een aantal waaronder wij een eigen jeep hadden geboekt.
Het idee van een mini japanse jeep waar wij ons (1.75 ) achterin moesten opvouwen overgeleverd aan de grillen van een andere toerist chauffeur leek ons niet zo'n mooi einde van onze rug. Als we hem dan toch onderwerpen aan een 8 uur durende sessie vergeleken met een ouderwetse trilplaat van de tell sell dan wel liever in eigen beheer.
Omdat meer mensen dit idee hadden was er even discussie over de verdeling en het aantal jeeps met het resultaat dat de gidsen met een chauffeur in een aparte jeep voorop reden. Dit hadden we echter pas bij de eerste tussenstop in de gaten ca 1,5 uur later.
Bij het instappen werd ons verder niet naar ons rijbewijs gevraagd. En vervolgens bleek het engels van de gids niet zo best. Hij sprak het accentloos maar verstond de helft niet. Dus op de vraag of we ons rijbewijs nog moesten laten zien antwoordde hij dat hij niet ging rijden.
Verder was er ook geen uitleg over verkeersregels, stops, elkaar in de gaten houden etc. De enige regel was, de voorste jeep niet voorbij. Met rally coureur Suus die het handschakelen na 10 minuten weer helemaal in de voeten had gingen we invliegen de vaart achter de voorste jeep aan. We dachten goh, die Nederlander krijgt ook goede instructie van de gids, hij rijdt aardig door langs paarden, lifters, ossen en al het andere wat de weg bevolkt. Zo nu en dat wordt de tweebaans weg een zesbaans weg waarbij je ook de nodige gaten dient te ontwijken wil je je ingewanden nog een kans geven om de rest van de vakantie te laten genieten van de Cuba Libre.
Na enige tijd volgde een afslag en na een paar kilometer was daar de langverwachte " belgische weg". Soms was er een paar kilometer asfalt, soms verpulverd asfalt, soms asfalt dat door de hitte een Himalaya berglandschap had gevolgd, en vaak gewoon zand met veel kuilen en hobbels. Dus een echte safari waarbij de Jeep steeds meer begon te rammelen en trillen en onze voorgangers toch wat moeite hadden met de snelheid.
De uitzichten waren qua natuur prachtig. Bananen, suikerriet, ossen, paarden, cowboys, vogels etc etc. En de adrenaline zorgde ervoor ook ook de deprivatie geen consequenties had. Op enig moment waren wet getreuzel van onze Nederlands medereiziger een beetje zat waarna we met een mooie linkse inhaal manoeuvre op de tweede plek reden. De Cubaanse radio zorgde voor een opperbeste stemming in de auto vergezeld van vrolijk zwaaiende mensen aan de kant.
Bij de eerste tussenstop volgde direct bij het uitstappen een standje van onze medereizigers want volgens deze vriendelijke dame was links inhalen levensgevaarlijk. Er had wel van alles kunnen gebeuren. ze hadden ons namelijk helemaal niet geizen. (Gelukkig voor ons reden we wel 10 km per uur en was de chauffeur heel voorspelbaar).
Na de korte tussenstop (voor een pizza voor de gids) stopten we vervolgens midden op een helling en kregen we in de blakende zon uitleg over Cuba en zijn gewoonten en natuur. De auto's lekten vervolgens 3 liter condens water van de airco en vervolgens konden we verder de 15% steile helling op.
Na wat rood gekleurde Dirt Roads kwamen we aan bij "DE watervallen".
Aldaar kregen we een rondleiding langs de watervallen en door het natuurgebied. Na het verschroeien van wat " kruidje roer me niet" waren er gelukkig wat wilde orchidee en sierananas planten. Na een heerlijke bak koffie vertrokken we in vliegen de vaart over de zandwegen naar de lunch met een kleine tussen stop op een door Sandy verwoeste orchideeën. De lunch was overigens heerlijk, kip en beef ging er goed in.
De gidsen waren zo slim ons op dat moment de enquête te laten invullen.
De terugweg ging wederom in vliegende vaart en er werd weinig gestopt. De uitzichten waren prachtig, de natuur geweldig maar helaas wilden we af en toe ook wel een foto stop of plaspauze. Daarnaast hadden we nog wat kleinigheden voor kinderen bij ons die liever niet weer mee wilden nemen naar Nederland. Dus burgerlijk ongehoorzaam als we zijn stopten we gewoon. Maar omdat dit nu om het kwartier een soort traditie werd werden de gidsen een beetje ongeduldig. We mochten niet meer stoppen, mocht niet van de politie want het was gevaarlijk. Hmmm, maar we wilden toch nog wel even wisselen van chauffeur na ca 2,5 uur rijden vanaf de lunch.We dachten er aan dit al rijdende te doen maar de jeep leekt hiervoor toch iets te krap bemeten. Afremmen en afstandhouden dan maar ........maar lukte net niet om voor de top van de heuvel een stop te maken. Een cowboy koeienoversteek zorgde voor een snelle stoelen dan en na een uur rijden waren we terug bij onze Boengalow (bungalow op zijn Cubaans ;, zal we het gevoel van humor van onze nederlandse cubaanse gids zijn geweest.))
Het idee van een mini japanse jeep waar wij ons (1.75 ) achterin moesten opvouwen overgeleverd aan de grillen van een andere toerist chauffeur leek ons niet zo'n mooi einde van onze rug. Als we hem dan toch onderwerpen aan een 8 uur durende sessie vergeleken met een ouderwetse trilplaat van de tell sell dan wel liever in eigen beheer.
Omdat meer mensen dit idee hadden was er even discussie over de verdeling en het aantal jeeps met het resultaat dat de gidsen met een chauffeur in een aparte jeep voorop reden. Dit hadden we echter pas bij de eerste tussenstop in de gaten ca 1,5 uur later.
Bij het instappen werd ons verder niet naar ons rijbewijs gevraagd. En vervolgens bleek het engels van de gids niet zo best. Hij sprak het accentloos maar verstond de helft niet. Dus op de vraag of we ons rijbewijs nog moesten laten zien antwoordde hij dat hij niet ging rijden.
Verder was er ook geen uitleg over verkeersregels, stops, elkaar in de gaten houden etc. De enige regel was, de voorste jeep niet voorbij. Met rally coureur Suus die het handschakelen na 10 minuten weer helemaal in de voeten had gingen we invliegen de vaart achter de voorste jeep aan. We dachten goh, die Nederlander krijgt ook goede instructie van de gids, hij rijdt aardig door langs paarden, lifters, ossen en al het andere wat de weg bevolkt. Zo nu en dat wordt de tweebaans weg een zesbaans weg waarbij je ook de nodige gaten dient te ontwijken wil je je ingewanden nog een kans geven om de rest van de vakantie te laten genieten van de Cuba Libre.
Na enige tijd volgde een afslag en na een paar kilometer was daar de langverwachte " belgische weg". Soms was er een paar kilometer asfalt, soms verpulverd asfalt, soms asfalt dat door de hitte een Himalaya berglandschap had gevolgd, en vaak gewoon zand met veel kuilen en hobbels. Dus een echte safari waarbij de Jeep steeds meer begon te rammelen en trillen en onze voorgangers toch wat moeite hadden met de snelheid.
De uitzichten waren qua natuur prachtig. Bananen, suikerriet, ossen, paarden, cowboys, vogels etc etc. En de adrenaline zorgde ervoor ook ook de deprivatie geen consequenties had. Op enig moment waren wet getreuzel van onze Nederlands medereiziger een beetje zat waarna we met een mooie linkse inhaal manoeuvre op de tweede plek reden. De Cubaanse radio zorgde voor een opperbeste stemming in de auto vergezeld van vrolijk zwaaiende mensen aan de kant.
Bij de eerste tussenstop volgde direct bij het uitstappen een standje van onze medereizigers want volgens deze vriendelijke dame was links inhalen levensgevaarlijk. Er had wel van alles kunnen gebeuren. ze hadden ons namelijk helemaal niet geizen. (Gelukkig voor ons reden we wel 10 km per uur en was de chauffeur heel voorspelbaar).
Na de korte tussenstop (voor een pizza voor de gids) stopten we vervolgens midden op een helling en kregen we in de blakende zon uitleg over Cuba en zijn gewoonten en natuur. De auto's lekten vervolgens 3 liter condens water van de airco en vervolgens konden we verder de 15% steile helling op.
Na wat rood gekleurde Dirt Roads kwamen we aan bij "DE watervallen".
Aldaar kregen we een rondleiding langs de watervallen en door het natuurgebied. Na het verschroeien van wat " kruidje roer me niet" waren er gelukkig wat wilde orchidee en sierananas planten. Na een heerlijke bak koffie vertrokken we in vliegen de vaart over de zandwegen naar de lunch met een kleine tussen stop op een door Sandy verwoeste orchideeën. De lunch was overigens heerlijk, kip en beef ging er goed in.
De gidsen waren zo slim ons op dat moment de enquête te laten invullen.
De terugweg ging wederom in vliegende vaart en er werd weinig gestopt. De uitzichten waren prachtig, de natuur geweldig maar helaas wilden we af en toe ook wel een foto stop of plaspauze. Daarnaast hadden we nog wat kleinigheden voor kinderen bij ons die liever niet weer mee wilden nemen naar Nederland. Dus burgerlijk ongehoorzaam als we zijn stopten we gewoon. Maar omdat dit nu om het kwartier een soort traditie werd werden de gidsen een beetje ongeduldig. We mochten niet meer stoppen, mocht niet van de politie want het was gevaarlijk. Hmmm, maar we wilden toch nog wel even wisselen van chauffeur na ca 2,5 uur rijden vanaf de lunch.We dachten er aan dit al rijdende te doen maar de jeep leekt hiervoor toch iets te krap bemeten. Afremmen en afstandhouden dan maar ........maar lukte net niet om voor de top van de heuvel een stop te maken. Een cowboy koeienoversteek zorgde voor een snelle stoelen dan en na een uur rijden waren we terug bij onze Boengalow (bungalow op zijn Cubaans ;, zal we het gevoel van humor van onze nederlandse cubaanse gids zijn geweest.))
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
